Pohkara

[26-8 08:27] Agnes: Na 2 weken te hebben gewerkt, ben ik maar Phokara geweest. Een stad 200 km verderop, 200 km die je door de bergen aflegd. Een reis waarbij ik 8 en een half uur lang billen heb geknepen. Lang jet ravijn rijden, en dat gaat anders dan hier
Onderweg hebben we het meest prachtige uitzicht. Bergen, rivieren, watervalletjes. Het is onvoorstelbaar mooi en ook met een onvoorstelbare keerzijde. Mensen leven onder plastic platen, wassen zich en de kleren langs de kant van de weg. Zoveel armoede, zoveel niks. En dat niet alleen. De wegen zijn vervuild door het plastic dat zo uit de ramen wordt gegooid, het afval dat overal op straat rond zweeft, de stak daardoor. Bergen die door graafmachines worden afgebrokkeld om mee te kunnen bouwen. Het is pijnlijk. Ik snap het, het land wil mee, vooruit en ik vraag mij dan ook af, zo ook op de terugweg; wordt dit niet volledig verkeerd aangepakt? Het zit in mijn hoofd en laat mij moeilijk los.
Doen wij Nederlanders niet hetzelfde en zijn we al niet veel verder?
[26-8 08:35] Agnes: Wat kan je doen om het te veranderen? Het is weet typisch Agnes om zo te denken; groots en als verbeteraar. Ach, dromen mag. Ik fantaseer weg ik de bus, onder het motto; je moet toch wat als niemand Nederlands praat en je inmiddels soms het idee hebt dat je in een isoleercel zit
Het hotel is prima en zodra ik op mijn kamer Ben, slaat de heimwee toe. Mijn veilige haven in Bhaktapur is weg, thuis is er niet, weer ben ik alleen. Ik word enorm verdrietig en dan begint het keihard te regenen en te onweren! Ik voel mij ellendig, ben moe en kan alleen maar huilen. Eigenlijk wil je op zo'n moment naar huis en ik zet door. Met behulp van meerdere lijnen met het thuisfront, voel ik mij weer wat fijner en ga slapen. Ik heb een druk programma de volgende dag.
Ik zie de volgende dag de zondsopgang, prachtige watervallen, een grot een museum en de schoonheid van de natuur. Het is mooi en fijn en heb tijd om souveniers te kopen voor het thuisfront.
Ook de volgende dag is fijn. Ik ga paraglijden . Iets dat ik eigenlijk niet wil en toe gestimuleerd word. De woorden van mijn vriendin Ellen geven de doorslag: 'Ik deed het ook'.... nou.. DAN is er geen weg meer terug
De dag sluiten we af en een prachtige tempel en een museum dat gaat over de bergen in Nepal.
[26-8 08:37] Agnes: De volgende dag ga ik terug.. zelfde gedachtes, zelfde confrontaties, zelfde gevoelens.
Het is bijna goed, bijna tijd om heerlijk naar huis te gaan.
Wat mis ik onze luxe waar wij in leven en wat vind ik het moeilijk om al deze armoede nog onder ogen te komen. Ik huil zelfs in de bus...