De school waar we verven
12 augustus 2017 - Bhaktapur, Nepal
En het stuk onderwijs werd vandaag zo duidelijk als het maar kan.
Opweg naar het schilderproject, iedereen bedankt voor jullie donaties, geniet ik van het uitzicht. We zitten op 1600 meter boven zeeniveau en dat kan ik in het begin merken. We lopen bijna in de wolken, best een rare gedachte.
Tijdens de autorit en wandeltocht erheen zie ik hoe mensen leven. Het is bijna niet voor te stellen, je zou het echt zelf moeten zien. Lastig uit te leggen, want oordelen wil ik niet. Wie zegt niet dat deze mensen zeer gelukkig zijn? Wat is geluk? Kan en mag ik daar over oordelen? Ze weten niet beter dus waarom zouden ze niet gelukkig zijn?
Dat het voor mij confronterend os, waar zegt dat iets over: hun, mijzelf, mijn onwetende kijk op de wereld. Want dat blijkt wel. Mijn wereld is maar zo klein en ik dacht dat hij zo groot was...
Als we bij de school zijn, zie ik pas echt hoe een school in Nepal is, een standaard school. Er zitten 30 kinderen op school en ik hoor dat ze soms de hele dag niet eten omdat daar geen geld voor is.
Kinderen van deze gezinnen worden dan ook geholpen door, bijvoorbeeld onze stichting, om naar school te kunnen gaan. Anders hebben ze helemaal geen toekomst! Nu is er enige hoop.
Ik ga dan ook vol trots, als perfectionist die ik ben, aan het werk. Dat perfectionistische stuk vind ik lastig om los te laten. Ik wil het ook hier zo graag goed doen. En dan niet voor mijzelf, voor de 30 kinderen op deze school! De 30 kinderen die ik in mijn leven dan toch weer extra heb kunnen helpen...
Geeft het mij een goed gevoel? Ja en nee.. ja omdat ik het fijn vind dat ik iets voor de kinderen heb kunnen betekenen en nee omdat het zo iets kleins is en er zoveel gedaan zou kunnen worden.
Ik probeer die laatste gedachte los te laten .. we zeggen niet voor niets: alle kleine beetjes helpen.
Ik ben trots
Opweg naar het schilderproject, iedereen bedankt voor jullie donaties, geniet ik van het uitzicht. We zitten op 1600 meter boven zeeniveau en dat kan ik in het begin merken. We lopen bijna in de wolken, best een rare gedachte.
Tijdens de autorit en wandeltocht erheen zie ik hoe mensen leven. Het is bijna niet voor te stellen, je zou het echt zelf moeten zien. Lastig uit te leggen, want oordelen wil ik niet. Wie zegt niet dat deze mensen zeer gelukkig zijn? Wat is geluk? Kan en mag ik daar over oordelen? Ze weten niet beter dus waarom zouden ze niet gelukkig zijn?
Dat het voor mij confronterend os, waar zegt dat iets over: hun, mijzelf, mijn onwetende kijk op de wereld. Want dat blijkt wel. Mijn wereld is maar zo klein en ik dacht dat hij zo groot was...
Als we bij de school zijn, zie ik pas echt hoe een school in Nepal is, een standaard school. Er zitten 30 kinderen op school en ik hoor dat ze soms de hele dag niet eten omdat daar geen geld voor is.
Kinderen van deze gezinnen worden dan ook geholpen door, bijvoorbeeld onze stichting, om naar school te kunnen gaan. Anders hebben ze helemaal geen toekomst! Nu is er enige hoop.
Ik ga dan ook vol trots, als perfectionist die ik ben, aan het werk. Dat perfectionistische stuk vind ik lastig om los te laten. Ik wil het ook hier zo graag goed doen. En dan niet voor mijzelf, voor de 30 kinderen op deze school! De 30 kinderen die ik in mijn leven dan toch weer extra heb kunnen helpen...
Geeft het mij een goed gevoel? Ja en nee.. ja omdat ik het fijn vind dat ik iets voor de kinderen heb kunnen betekenen en nee omdat het zo iets kleins is en er zoveel gedaan zou kunnen worden.
Ik probeer die laatste gedachte los te laten .. we zeggen niet voor niets: alle kleine beetjes helpen.
Ik ben trots
