De eerste 24 uur

De eerste 24 uur.....

1maal aangekomen op het vliegveld heb ik gelukkig een Local die mij helpt. Santosh zat naast mij in het vliegtuig, een aardig man die reist voor zijn werk.
Met als gevolg; nog een gids om door Khatmandu en Bhaktapur te reisen. Zondag hebben we afgesproken om o.a. de BESTE pizza van Khatmandu te gaan eten!

Wat een ander vliegveld is dit, vergeleken met Doha en Schiphol, eigenlijk niet te vergelijken. Ik besef mij nu pas echt dat de cultuur hier zo anders is dat ik het begrijp als mensen zeggen dat ze een cultuurshock kunnen krijgen. De temperatuur, de geuren, de mensen, de omgeving; alles is anders.
Ik durf dan ook best toe te geven, al ben ik daar niet heel goed in, dar ik gisteravond het behoorlijk moeilijk had.
Waar ben ik aan begonnen, kan ik terug, ik wil naar huis. Gelukkig kon ik het snel relativeren. Op het vliegveld heb ik een boek gekocht van de Boeddistische Monnik Haemin Sunim. Van zijn boek kon ik direct gebruik maken: stap uit de emotie en kijk ernaar. Wat is het voor emotie en waarom is die er? Wat doe hij met je en benader hem een anders.

Tijdens de rit naar mijn gastgezin keek ik vol verwondering om mij heen. Naastdat ik door elkaar heen geschud werd, praatte ik met mijn gastgezin. Vriendelijke jonge man, zelfde leeftijd als ik: Rupak.
Plots dacht ik aan Peter zijn oude werk. Hij heeft een aantal jaar gewerkt bij Tilstra, daar bieden ze slipcursussen aan. 1 ding is zeker. De God die hier mag heersen, heeft alle inwoners die rijden een slipcursus gegeven en niet 1 die aangeleerd is. Wat een wegen, wat een ' gevaar' en toch voelde ik mij veilig. De man achter het stuur leek zo vakbekwaam. Toeteren, gaten ontwijken en dat met een redelijk tempo.

Eenmaal in het huis besef ik mij hoe dankbaar wij mogen zijn met ons leven in Nederland. Het is, voor Nepalese begrippen een goed huis en het is netjes. We hebben zelfs WiFi en tocg is het zo anders. Mijn bed is een houten plank, de douche is koud en de wc is een gat. En overigens: de WiFi is alleen buiten op het balkon te ontvangen.

Jullie snappen het wel, daar waren de tranen even. Tranen van trots en tranen van verdriet tegelijk. En terecht, want man o man, wat is het leven hier anders!